EMERGING BODIES
Schoonheid kent dus ook inflatie, althans de ervaring. Na zoveel schilderijen, prachtige kerken en paleizen wordt Florence één wervelende steen- en verfpoel. Shit, nog een zaal. Ik kan niet overslaan. Alles is overweldigend mooi, maar vooral de sculpturen zijn weergaloos. Drama, emotie, het meest spannende moment van de scène. Het komt bijna niet over op een foto, maar hier doe ik toch maar een poging (sculpturen staan in Palazzo Vecchio, ben even vergeten wie ze gemaakt heeft).
De David van Michelangelo is zo’n icoon dat ik niet had verwacht, dat ik onder de indruk zou zijn. Serene perfectie en toch spannend. Een onmogelijke combinatie, maar het kan dus. Hij staat zelfverzekerd, vol overwicht, alsof hij elk moment zijn steen kan slingeren. Metershoog en prachtige details. Clichés zijn waar, iconen zijn tijdloos.
Achting voor Michelangelo wordt alleen maar groter als je zijn werk-in-wording ziet. Wat een arbeid moet het geweest zijn! En wat een visie, eenmaal weggebeiteld kun je het gruis er niet meer aanplakken. Magie, daar in die werkplaats. De lichamen doemen op uit het marmer, alsof ze zichzelf uit de harde steenklomp proberen te bevrijden.
